(futurism ) يعني اعتقاد به آخرالزمان و انتظار ظهور منجي و مصلح جهاني، عقيده‌اي است كه در كيش‌هاي آسماني يهوديت، مسيحيت، زردشتي و به طور كلي همه‌ي اديان، به عنوان يك اصل مسلم پذيرفته‌ شده است.

از بعضي عبارات متون مقدس، آخرالزمان به معناي روز خداوند، روز انتقام از گنهكاران و پاداش افراد نيكوكار استنباط مي‌شود. اين‌جا دو برداشت وجود دارد؛ يكي به معناي پايان دوران جهان و پيوستن آن به قيامت است.اين برداشت، بين يهود از سده‌هاي دو و سه پيش از ميلاد پيدا شده است؛

آموزه آخرالزمان در بخش‌هاي مختلف كتاب عهد جديد آمده است؛ اما به طور يكسان و يكنواخت نيست و به سختي مي‌توان تصوير و تفسيري روشن و هماهنگ از آن‌ها به دست آورد. دليل آن، ممكن است دو چيز باشد:

در روایات اسلامی آمده است که نداء آسمانی از علامات حتمی ظهور است. حا ل سوال این است که محتوای این نداء چیست؟ این نداء آسمانی، در چه زمانی و در کجا اتفاق می افتد؟ منادی کیست؟ جواب این سوالات را با تعبیر ویژگی های نداء آسمانی پاسخ گو هستیم.

روایات اهل بیت(ع)، نداء آسمانی را یکی از علائم و نشانه های حتمی ظهور حضرت مهدی(عج) معرفی می کند که در تفسیر یا تطبیق برخی از آیات قرآن کریم از آن یاد شده است. در اين‌ نوشتار به دو آیه قرآن اشاره می کنیم:

ظهور امام عصر(ع) واقعه‌ای شریف است که از زمان حضرت آدم(ع) بسیاری چشم انتظار وقوع آن بوده‌اند و در رأس آنان می‌توان از انبیا و رسولان الهی و پیروان ایشان یاد کرد. در منابع مختلف و کتاب‌های مقدس ادیان آسمانی و غیر آسمانی متعددی می‌توان در این رابطه مطالبی یافت. در این میان، مطالبی که در منابع اسلامی آمده به مراتب بیش از دیگر متون است. با این حال با مطالعه مطالب و روایاتی که درباره ظهور در متون اسلامی آمده چند نکته مهم و اساسی جلب توجه می‌نماید. . .